In 2017 maakte Els de overstap naar het onderwijs en vervoegde de cohorte Colibro die van 2017 tot 2019 het Teach for Belgium-leiderschapstraject doorliep. Ondertussen is ze al zeven jaar als leerkracht wetenschappen aan de slag in het Nederlandstalig onderwijs in Brussel. Ter ere van het tienjarig bestaan van Teach for Belgium organiseerden we in maart 2024 een groots evenement waar Els deelnam aan een panel rond het thema `What do principals & teachers do to reduce inequities?´
Hier stelden we haar de volgende vraag :
“De socio-economische achtergrond van een leerling hoeft diens succes niet te bepalen. Kan je ons vertellen welke maatregelen je schoolgemeenschap of jezelf als leerkracht treft om het beste uit de leerlingen te halen?”.
Het antwoord van Els toont haar enorm engagement en betrokkenheid voor haar Brusselse leerlingen, en dit al zeven jaar lang.
Dit is dus een vraag die recht mijn hart in kijkt en teruggaat naar de essentie van waarom ik wilde gaan lesgeven. Het doet altijd goed om even te moeten stilstaan en te reflecteren over waarom en waarmee je bezig bent. Ik merk dat ik dat te weinig doe. Maar als je je onder Teach for Belgium-gelijkgestemden bevindt, lijkt zo’n vraag even normaal als ’s morgens je bed uit stappen.
Om het beste uit mijn leerlingen naar boven te halen, haal ik ze uit hun en mijn comfortzone. Ik wil ze confronteren met de verwachtingen van de wereld die op hen wacht buiten de schoolmuren. Ik wil voor mezelf ook steeds een vinger aan de pols houden over wat er nu precies van leerlingen van die leeftijd verwacht wordt. Ik schrijf mijn laatstejaarsstudenten daarom elk jaar opnieuw in voor een wedstrijd. Meestal kadert dit binnen de verplichte ‘Onderzoekscompetentie’.
Zo namen we al deel aan de Science Expo (jammer genoeg bestaat die niet meer), aan de Solar Olympiade en aan de VUB Photonics Challenge. Onze eerste graad deed dit jaar mee aan Whizzkids. We wonnen af en toe zelfs al eens een prijs, maar voor mij doet dat er weinig toe. Dat moment waarop ze aan een externe jury hun werk moeten presenteren, dat moment waarop ze zelf wat zenuwachtig en eindelijk een beetje een minder grote mond hebben dan anders en dat moment waarop ze achteraf zo opgelucht en trots zijn, dat is voor mij het hoogtepunt van het jaar. Daar zit vaak veel last minute stress achter, maar dat is het dan allemaal waard. Tegelijk is dat ook een moment waarop ik rondkijk en zie dat ze zo goed als de enige deelnemers zijn met een migratieachtergrond. Maar ik denk dat dat de essentie is van hoge verwachtingen stellen: zelf als leerkracht al niet meer beseffen dat je leerlingen misschien een andere achtergrond en thuissituatie hebben. Zelf het verschil al niet meer zien en dus automatisch ook niet ‘anders’ handelen.
Tegelijk blijft het voor mij wel belangrijk om het verschil af en toe net extra in de verf te zetten. Om de leerlingen te laten voelen dat je wel weet dat er een verschil is, en dat je net dat verschil graag wil respecteren. Onze school organiseerde dit jaar een soort Iftar tijdens de ramadanmaand: een moment na school waarop leerlingen, ouders en leerkrachten samen konden eten na zonsondergang. Ook het uitnodigen van oud-leerlingen om over hun studieloopbaan te komen praten, staat dit jaar op ons lijstje. Want ik besef heel goed dat rolmodellen uit hun eigen leefwereld minstens tien keer overtuigender zijn in de ‘Yes we can’-attitude dan ikzelf als buitenstaander ben, zelfs in mijn meest enthousiaste dagen.
Wil jij net als Els aan de slag met Brusselse leerlingen en een verschil maken voor hun toekomst? Vanaf oktober 2024 kan je solliciteren voor de cohorte van 2025. Lees in de tussentijd meer inspirerende verhalen hier en volg ons op social media! #leerkrachtBXL
