In mijn kast staat een doos met oude kaartjes van mijn leerlingen en collega’s. In een nostalgische bui rommel ik daar soms een beetje in en komen tal van emoties naar boven. Marley, een kleine filosoof; zijn ouders vertelden mij dat ik hun zoon heb geïnspireerd. Suzanna, een ongelofelijk tekentalent, zij voelde zich bij mij gehoord en apprecieerde de extra tijd die ik met haar doorbracht omdat ze extra uitdaging nodig had. Aimee, een mini JK Rowling in the making; zij gaf mij een prijs die mij bedankte voor mijn tijd en hulp.
Nu we met Teach for Belgium ons programma uitbreiden naar de lagere school, denk ik nóg vaker terug aan deze tijden, en wil ik de kans grijpen om mijn eigen verhaal te delen. Ik ga het niet verbergen: ik hoop jullie echt warm te maken om leerkracht lagere school te worden want ikzelf heb nog nooit een andere job gehad waar de impact zo tastbaar was.
Opeens leerkracht
Het grootste deel van mijn jeugd heb ik doorgebracht in het buitenland, waar ik les kreeg op internationale scholen waar Engels de voertaal is. De keuze om in het Verenigd Koninkrijk te gaan studeren lag voor mij dan ook voor de hand. Hier kwam ik in mijn 2e Bachelor in contact met Teach First. Zij hebben, net als Teach for Belgium, de missie om onderwijsongelijkheid tegen te gaan door het aantrekken, selecteren, vormen en ondersteunen van geëngageerde profielen om les te geven in scholen met een hoog aantal kwetsbare jongeren. Ik was eigenlijk meteen verkocht omdat ik wist dat ik een maatschappelijke impact wou hebben in mijn job en omdat ik graag met jongeren werkte. Bovendien was het mooi meegenomen dat ik na twee jaar werken en studeren ook mijn lerarendiploma op zak zou hebben.
Als kersverse afgestudeerde ben ik dus via het Teach First programma aan de slag gegaan in een lagere school in Wellingborough, een dorp in het midden van Engeland met een hoge werkloosheidsgraad en, zoals op vele plekken, een nijpend lerarentekort. Mijn eerste jaar was moeilijk – echt moeilijk. Opgeven was geen optie voor mij, zo zit ik niet in elkaar, maar ik heb vaak geweend en getwijfeld of ik dit wel kon. Mijn eerste klasje verdiende een fantastische leerkracht maar ik moest nog zo veel leren en uitproberen. Die fantastische leerkracht was ik vaak niet – nog niet. De ondersteuning van mijn school, Teach en de universiteit zorgde ervoor dat ik snel vooruitgang boekte – al moest ik hier soms op gewezen worden. Dat was ook deel van hun job, en het is dankzij die ondersteuning dat ik mijn eerste en uiteindelijk ook mijn tweede jaar heb afgemaakt. “Trust the process” – dat heb ik moeten leren.
Wat ademruimte
In mijn 2e jaar kon ik al wat meer ademen: ik had ruimte om de muren buiten mijn klas te ontdekken. Ik begon meer samen te werken met andere collega’s, initiatieven op te starten in mijn school en wist eindelijk hoe ik het leren van mijn leerlingen zichtbaarder kon maken. In mijn 3e jaar nam ik nog meer verantwoordelijkheid op in de school door de vakgroep wiskunde te coördineren en de leerlingen op bos- en zeeklassen te nemen. In mijn laatste jaar was ik teamleider van de 2e en 3e graad en kon ik zorgen voor betere continuïteit tussen de schooljaren heen.
Als ‘professional’ ben ik dus veel gegroeid en elk jaar zag ik hoe ik mijn klas sneller en met meer diepgang tot leren kon krijgen. Maar wat mij het meeste bijgebleven is eigenlijk de relaties met mijn leerlingen.
Een ode aan mijn leerlingen
Als leerkracht lagere school heb je het privilege om een klasje van 20-30 leerlingen voor een heel jaar te kunnen begeleiden. Je komt te weten wat ze grappig vinden, waar ze het moeilijk mee hebben, wie er belangrijk is in hun leven en wat ze nodig hebben om zich goed te voelen en te leren. Het is niet altijd makkelijk maar het geeft zo veel zin en inhoud aan de job.
6 maanden nadat ik terug naar België was verhuisd (waar ik niet direct de mogelijkheid had om les te geven), ben ik mijn oude klas gaan bezoeken. Dat was fantastisch en tegelijkertijd pijnlijk. Zou ik ze nu opnieuw kunnen zien, zou ik Maya Angelou opnieuw gelijk geven en dit willen zeggen:
‘Thank you for the humility you taught me. For the way you made me feel important and cherished. Thank you for pushing my creativity and problem-solving. For making me the solid adult you needed me to be. And, last but not least, for your humour*: I still get a huge smile from ear to ear every time I think about you guys.’
*zie kaartje van Amber: moest ik heel hard mee lachen!
